To zespół niewerbalnych, pozasłownych komunikatów nadawanych i odbieranych – najczęściej w sposób nieświadomy – na kilku kanałach jednocześnie.
Sygnały te pełnią kilka funkcji. Informują o ludzkich stanach emocjonalnych (strach, szczęście, smutek, radość, znużenie), oczekiwaniach wobec rozmówcy, pokazują pozycję społeczną, pochodzenie, wykształcenie, samoocenę czy cechy temperamentu wysyłającej je osoby. W końcu – może również wspomagać i uzupełniać komunikację werbalną (językową). Wyróżniono dwa źródła sygnałów niewerbalnych: normy kulturowe i jednostkowe doświadczenia. Z badań wynika, że kobiety są lepszymi od mężczyzn nadawcami i odbiorcami owych komunikatów. Powszechne przekonanie o posiadanej przez nie intuicji jest właśnie tego efektem. Składnikami komunikacji niewerbalnej są: mimika (wyraz twarzy), pantomimika (gesty), proksemika (tzw. zachowania przestrzenne), czynniki paralingwistyczne (ton głosu, chrząknięcia), wygląd zewnętrzny, powierzchowność człowieka, jego stany fizjologiczne (zapach, rumieńce, łzawienie oczu), postawa ciała, oczy (stanowiące przecież „zwierciadło duszy”). Komunikacja niewerbalna jest więc terminem szerszym od samej mowy ciała. Pierwsza książka, poświęcona nie całej komunikacji niewerbalnej, a jedynie językowi ciała, została wydana w 1970 roku przez Juliusa Fasta. Natomiast za początek współczesnych badań nad mimiką i językiem ciała uważa się pracę Darwina „O wyrazie uczuć u człowieka i zwierząt” z 1872 roku.