Dlaczego akurat oni wybili się spośród setek im podobnych – młodych, alternatywnych zespołów? Dlaczego są tak ubóstwiani przez krytykę? Wreszcie dlaczego zbierają całe naręcza brytyjskich nagród muzycznych? Ich adwersarze twierdzą, że sukces Arctic Monkeys – bo o nich mowa – to wynik szeroko zakrojonej akcji medialno-marketingowej.
Najwidoczniej ci muzyczni faryzeusze nie rozumieją nawet tytułu debiutanckiego krążka grupy, który brzmi: Whatever People Say I Am, That’s What I’m Not. Płyta przesycona jest energetycznym punkiem (nieziemskie I Bet You Look Good on the Dancefloor czy When The Sun Goes Down). Ogólnie rzecz biorąc, chłopcy nie zwalniają ani na chwilę (słusznie – bo i po co?) i nie pozwalają nam przestać tańczyć (taniec, kobiety, imprezy to główne tematy ich tekstów). Módlmy się, by pobrzdąkiwanie w struny nigdy im się nie znudziło.
Jeśli mimo wszystko nie przemawia do was energia Arctic Monkeys i nie zakochaliście się w nich, to tylko – jak sam zespół śpiewa w piosence Fake Tales of San Francisco – another proof that love`s not only blind but deaf.
(mad)
